اگه نامه ام با نام تو دلگرم می شد اگه دفترم با اشاره تو باز می شد؛اگه دستایم با نفس تو گرم میشد  اگه دلم با لبخند تو نرم میشد ؛اگه پشت درهای بسته نبودم اگه از روزگار خسته نبودم ؛ باز میتوانستم همسایه یاس باشم یا همبازی پروانه ای با احساس باشم   .

اگه دیوارهای سرد روبه رویم قد نمی کشیدند ،اگه باد های ولگرد سیبهایم را از شاخه نمی چیدند ،اگه آرزوهای ریزو درشتم پرپر نمیشد ،اگه گوش فلک کر نمیشد ، اگه همه رودخانه ها آرام بودند اگه زمین و زمان رام بودند ، اگه لباس فطرتم آلوده نیرنگ نمیشد  و اگه دل دریایی ام سنگ نمیشد باز میتوانستم با ستاره ها تا صبح بیدار باشم یا عاشقانه در حسرت دیدار تو باشم . اگه افتادن برگ را باور میکردم اگه آمدن مرگ را باور میکردم؛ اگه از عشق غا فل نمیشدم اگه این همه عاقل نمیشدم؛ اگه تپش قلب تو را فراموش نمیکردم اگه فانوس های خاطره را خاموش نمیکردم، اگه با اتفاقی که افتاد نمی رفتم ؛ باز.... باز میتوانستم با تو آغاز شوم یا درون غنچه بمانم و راز شوم .

اگه کوچه های زندگی بن بست نبود اگه دل ساده ام بت پرست نبود؛ اگه پیوسته سبزه ها و درختان را دعا میکردم اگه نیمه شبا ، تو را صدا میکردم؛ اگه از همه جا بی خبر نمیشدم ، باز میتوانستم نام تو را بر زبان آورم و با یاد با تو بودن بسوزم ..........اگه..............